Some Like It....

Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς εγώ πάντως όταν έχω αϋπνίες προτιμώ να χαλαρώσω με ταινίες cartoon ή παλιές που ξαναβλέπονται ευχάριστα όσες φορές και να τις βάλεις στο DVD-player. Χθές ήταν πάλι μια τέτοια βραδιά και είπα να δω το “Some Like It Hot” με τους Marilyn Monroe, Tony Curtis και τον Jack Lemmon.

Ωραίες οι παλιές ταινίες του παλιού αμερικάνικου κινηματογράφου από τα χρόνια της αθωότητας κυρίως τα μιούζικαλ που αφήσανε εποχή. Προκειμένου να βλέπω τα σκουπίδια της TV καλύτερα να γυρίζω το χρόνο πίσω και να κλείνω ευχάριστα την μέρα μου.

Try It At Home...It works!!!!

Οι Stranglers σήμερα στην Θεσσαλονίκη

Για ακόμη μια φορά οι Stranglers έρχονται για να τιμήσουν με την παρουσία τους την πόλη μας. Ίσως να είναι και η τελευταία τους περιοδεία γι’ αυτό καλά θα κάνετε να δώσετε σήμερα όλοι το παρόν.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως απόψε στο Block 33 θα περάσουμε όλοι μια μαγική βραδιά με όλες τους τις επιτυχίες....

Οι δισκογραφικές σκοτώνουν την μουσική

Στο χθεσινοβραδινό επεισόδιο του «ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ» άκουσα τον Γιάννη Γιοκαρίνη να λέει πως δεν βρίσκει δισκογραφική εταιρία για να βγάλει νέο δίσκο και έπεσα απ' τα σύννεφα!!!! Εκεί φτάσαμε δυστυχώς! Από την μια το κάθε τσουλί να βγάζει cd της μιας χρήσεως και από την άλλη οι δισκογραφικές να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να «πνίξουν» το καλό τραγούδι.

Τελικά δεν είναι η πειρατεία που σκοτώνει την μουσική (χάρη σε αυτήν άλλωστε πολλοί πιτσιρικάδες μάθανε, ψάξανε και ξεχώρισαν τα διαμάντια από την σαβούρα) άλλα οι ίδιες οι δισκογραφικές που τα τελευταία χρόνια χώνουν «σκουπίδια» στην αγορά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως κάποτε πήγαινες σε δισκοπωλείο και δεν ήξερες τί να πρωτοαγοράσεις ενώ σήμερα (ακόμα και με το internet) ψάχνεις και δυσκολεύεσαι να βρείς κάτι αξιόλογο.

Τελικά μετά από 20 χρόνια ο στοίχος «Νοσταλγός του Rock ‘n Roll» είναι τόσο επίκαιρος όσο ποτέ.....

Λίγη τσίπα, βρε αδερφέ!!!!

Ακούγοντας τις προάλλες τον πρώην "γκαντεμοπρωθυπουργό" να μιλάει για την χρηματοδότηση από το κράτος στα κομματικά ιδρύματα που ανέρχεται σε ύψος 1.300.000 ευρώ ετησίως (δηλαδή 250.000 στο καθένα), μου έκανε εντύπωση που σε περίοδο κρίσης θεώρησε πως τα λεφτά δεν είναι πολλά και ότι ο ελληνικός λαός δεν σώζεται με αυτό το ποσό.

Λίγη τσίπα δεν βλάπτει σε κανέναν. Δεν φτάνει που τα κόμματα χρηματοδοτούνται από το κράτος, χρηματοδοτούμε και τα ιδρύματα τους. Έλεος!!! Από παντού να τα παίρνουν και τίποτα άλλο!!! Τόση ανοχή τελικά μόνο στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχει.

Τα βλέπουμε, τα γνωρίζουμε κι ακόμα δεν λέμε να βάλουμε μυαλό....

Συνταγή "πρωτότυπου" σεναρίου

Παίρνουμε ένα σπασικλάκι-φλώρο και το βάζουμε μέσα σε ένα American High-School, ο οποίος είναι καψούρης με την μουνάρα-cheerleader του σχολείου, η οποία τα’ χει με τον «παίδαρο-γόη-αρχηγό-της-ομάδας-του-σχολείου» που τυγχάνει να είναι δημοφιλής σε όλους παρά τον κωλοχαρακτήρα του.

Όμως επειδή υπάρχει το «Αμερικάνικο όνειρο» θα βρεθεί η φόρμουλα ή εκείνο το γαμημένο μαγικό φίλτρο που θα φέρει τα πάνω κάτω για να συνωμοτήσει το σύμπαν που θα κάνει το σπασικλάκι μας τον ήρωα της ταινίας, που στο τέλος θα κερδίσει την καρδιά της δημοφιλής τσούλας που κατά βάθος όμως έχει καλή καρδιά.

Εκτός βέβαια αν μετά από την περιπέτειά του με το τσουλί καταλήξει δικαίως στην αγκαλιά της επίσης σπασίκλας φίλης του με τα χοντρά γυαλιά και τα σιδεράκια στα δόντια η οποία μέχρι το τέλος της ταινίας τα βγάζει σταδιακά και μεταμορφώνεται σε θεά!!!

...and THAT’S the American dream!
(κούνια που σας κούναγε)!!!!

Μια "αγάπη" από τα παλιά...

Το Hard Rock ήταν για μένα μέχρι το 1987 μια καθαρά ανδρική υπόθεση. Υπήρχε βέβαια και η Lita Ford άλλα εκείνη την χρονιά κι ενώ χάζευα όπως πάντα το MTV καψουρεύτηκα την Jan Kuhnemund, την κιθαρίστρια των Vixen.

Οι Vixen χαρακτηριστεί τότε ως «οι θηλυκές Bon Jovi» και το πρώτο τους album είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία αφού είχε πουλήσει πάνω από 1.000.000 αντίτυπα. Δυστυχώς όμως, όπως πολλά καλά συγκροτήματα δεν αντέξανε στο χρόνο.

Σήμερα μετά από πολλά χρόνια έπεσε ο δίσκος ξανά στα χέρια μου και τον απόλαυσα.

Όσο για την ιστορία: η Jan Kuhnemund περιοδεύει ακόμα και σήμερα με τις Vixen σε διαφορετικό όμως line-up.

Άντε και στην Ελλάδα.....

Τελικά κάτι πάει να γίνει...

Μπορεί να ακούγεται παράλογο άλλα έχω την αίσθηση πως το τελευταίο διάστημα η Θεσσαλονίκη βρίσκει πάλι τον ροκ ρυθμό της. Οι διάφορες μουσικές σκηνές όπως ο "ΜΥΛΟΣ", το "BLOCK 33", το "PRINCIPAL", το "EIGHTBALL" άλλα και άλλοι χώροι όπως το "BOUTIQUE CLUB", φιλοξενούνε διάφορους έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και κάνουν την πόλη να ξεφύγει από την «μπουζουκομάνα» κατάσταση. Καιρός ήταν.

Μακάρι να ανοίξουν κι άλλοι τέτοιο χώροι για να μας χαρίζουν μαγικές στιγμές όπως ακριβώς αρμόζει στην Θεσσαλονίκη διότι τα διάφορα σχήματα που έχει βγάλει στο παρελθόν και που βγάζει ακόμα δεν πρέπει να πάνε χαμένα στην αφάνεια....

Με αυτές τις σκέψεις πήγα χθές το βράδυ στο Club του Μύλου να απολαύσω το αφιέρωμα στον Tom Waits από την Γεωργία Συλλαίου and the Poison Band του Βασίλη "Blue" Σωτηρίου.

Πλατεία Αριστοτέλους 6:15 πμ

Οι γιορτές τελειώσανε, τα σχολεία ανοίξανε άλλα η πόλη ακόμα γιορτάζει. Κάποιοι στην πλατεία Αριστοτέλους φτάνουν με τα λεωφορεία για να πάνε στην δουλειά και άλλοι (που είναι περισσότεροι) παίρνουν τον δρόμο για το σπίτι.

Αυτά είναι: η κρίση, κρίση άλλα η Θεσσαλονίκη ΠΑΝΤΑ Θεσσαλονίκη!!!!

Όταν η λογοτεχνία συναντά το rock

Όσοι από σας γνωρίζετε για την δεκαετία του 80 θα γνωρίζετε σίγουρα και την μεγάλη επιτυχία “Atomic” από τους Blondie. Να ξεκαθαρίσω καταρχήν ότι εδώ μιλάμε για μια κομματάρα που έχει γράψει εποχή και ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας. Άλλα κάτι που ίσως λίγοι να έχουν παρατηρήσει είναι πως όλος ο στοίχος αποτελείται όλο κι όλο από τρείς φράσεις:

α) Uh huh make me tonight
β) Uh huh make it magnificent tonight, και
γ) Oh your hair is beautiful

Και για το ρεφραίν ακούγετε ένα “ATOMIC” έτσι για να σπάσει η μονοτονία.
 
Θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί και «ο ύμνος της ξανθιάς» όμως από την άλλη είναι αξιοθαύμαστο πως τόσα λίγα λόγια (και άνευ ουσίας) έχουν γράψει τόση μεγάλη ιστορία....
 
Απολαύστε το με την "θεά" Deborah Harry....

Το πρώτο ποτό...

Την περασμένη Τρίτη και μάλιστα πέρσι συγκεκριμένα πήγαμε με τον Θέμη για ένα (?) ποτάκι σε γνωστό rock-bar της Θεσσαλονίκης. Ποτάκι με το ποτάκι, ο Θέμης μου πρότεινε να επιστρέψω στις "ρίζες" μου και να γίνω πάλι... blogger.

Ομολογώ πως η ιδέα του δεν μου άρεσε καθόλου διότι είχα συγκεκριμένους και σοβαρούς λόγους που είχα σταματήσει. Στους ρυθμούς όμως της rock μουσικής και με το ποτό είχα θυμηθεί το «ΓΙΑΤΙ είχα ξεκινήσει τότε» ....

“Θέμη....ΠΑΡ’ ΤΟ!!!! “