The Class Of 1989-1990

Λένε πως μια εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις. Καμιά φορά και αυτές είναι λίγες γιατί χίλιες λέξεις δεν φτάνουν για μια ολόκληρη ζωή πόσο μάλλον για μια ολόκληρη γενιά. Όταν ήμασταν νέοι, πάνω στην τρέλα και το αίμα έβραζε, φτιάχναμε όνειρα, ερωτευόμασταν, γελούσαμε, κλαίγαμε, η πιο μικρή αποτυχία φαινόταν να ήταν το τέλος του κόσμου και όταν θέλανε να μας παρηγορήσουν μας πετούσαν την εξής ατάκα: «Μην στεναχωριέσαι. Έχεις όλη την ζωή μπροστά σου». Κι έτσι ήταν. Και η ζωή προχωρούσε (και προχωράει ακόμα) και τα τότε προβλήματα της καθημερινότητας σήμερα τα θυμόμαστε και γελάμε. Είχαν δίκιο οι παλιοί που μας το έλεγαν και σήμερα το υιοθετούμε κι εμείς να το λέμε στα παιδιά μας.

Ξεχάσανε όμως να μας πουν και να μας προετοιμάσουν για το σημαντικότερο: «Πως τα χρόνια που περνάνε δεν θα έρθουνε ξανά». Και αυτή είναι η πιο πικρή αλήθεια η οποία όμως πρέπει να περάσουνε τα χρόνια για να την συνειδητοποιήσεις. Μια τέτοια στιγμή την έζησα σήμερα όταν ένας φίλος απ’ τα παλιά μου έστειλε αυτή την φωτογραφία. Δεν είναι απλά μια ακόμη 3η Λυκείου που αποχαιρετά για πάντα το σχολείο. Στην ουσία αποχαιρετούσαμε τα νιάτα μας, τις σχέσεις μας, τις λύπες και τις χαρές μας, αποχαιρετούσαμε ακόμα και μια δεκαετία η οποία έχει σημαδέψει την ζωή μας για πάντα. Απλά τότε δεν το γνωρίζαμε. (τραγική ειρωνεία: η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Δεκέμβριο του ‘89)

Είμαι βέβαιος πως όλοι τους (ότι και αν τους έφερε η πορεία της ζωής) θα δίνανε το οτιδήποτε για να ζήσουν και πάλι εκείνες τις εποχές. Τα χρόνια της αθωότητας, της τρέλα και των ονείρων. Αν μη τι άλλο να βρεθούν ξανά μετά από 20 ολόκληρα χρόνια.

Φίλοι μου, όπου και να βρίσκεστε να είστε πάντα καλά....

Υ.Γ.: Το παραπάνω άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις, για να μην έχουν την ψευδαίσθηση πως όλοι η ζωή τους κρίνετε μόνο από μια κόλλα χαρτί....